thelabelfree: İç Savaş El Rehberi

İlk iç savaşım. Tam olarak ne yapılır, ne yapılmaz, emin değilim. Sadece benim değil, bana kalırsa herkesin kafası çok karışık. Kaderin tüm saçma cilvelerine rağmen, yine de şikayet etmeyeyim. Her şeyi göz önüne alırsak, iç savaşın da en medenisi denk geldi, sağ olsun.

Gazete ve dergileri okuyup, buradan haber yayını yapan TV kanallarını seyrederseniz, veyahut sosyal medyada Donetsk ile ilgili haberleri takip ederseniz, ben nerede yaşıyorum, bulunduğum yerde neler oluyor çığlıkları atmamanız imkansız. Diğer taraftan, aslında, sokakta hayat sakin devam ediyor (en azından Donetsk için). Slavyansk gibi çatışmaların daha yoğun ve sürekli olduğu bazı bölgelere seyahat eden gazetecilerin anlattığına göre, oralarda hayatın devam etmesi çok daha zor gibi görünüyor. İnsanlar evlerini terk etmek zorunda kalıyorlar, iş yok, çatışma bol, açıkçası durum vahim.

Dün, buradaki koşulları gözlemleyen temsilcilerden biriyle konuşuyorduk. Otele tıkılı kalmanın vermiş olduğu sıkıntı, aile ve ev özlemimiz arasında gidip gelen konuşmamız sırasında bana, aslında Pushkina'da yürüyebilirsin, ancak yalnız yürüme tabii dedi (Pushkina, şehir merkezinde bir bulvar, tam ortasında aynı isimdeki koskocaman bir park bulunuyor. Parkın her iki tarafında da bir sürü restaurant, cafe ve dükkanlar var. Hafta içi, ama özellikle hafta sonu, köpeğini, çocuğunu, bisikletini, kaykayını, sevgilisini yada arkadaşını kapan buraya geliyor). Durum bu derece ciddi. Şehir merkezinde, koskoca Pushkina bulvarında yalnız yürümek çok yanlış bir fikir. Bunu şöyle açıklayalım, İstanbul Nişantaşı Teşvikiye Caddesi'nde, İzmir Alsancak Kordon'da, Barcelona La Rambla'da, Atina Kolonaki'de, Paris Champ Elysee'de, Roma Via Del Corso'da, Londra Oxford Street'te yalnız yürümenin, her an çok tehlikeli bir hale dönebileceğini düşünün. Sanırım herkes için oldukça açıklayıcı olmuştur. Zira zaman zaman, bazı silahlı insanların, Pushkina'dan veya başka yerlerden, birilerini alıp götürdüklerini duyuyoruz. Neye göre, kimi topluyorlar, nereye götürüyorlar, topladıkları insanlara ne yapıyorlar, orası hiç belli değil. Test edip, denemek istiyor muyuz? Hayır, çok teşekkürler.

Pushkina Bulvarı

İç savaşta, sokakta yalnız yürümüyormuşuz, bunu öğrendik. Başka ne yapmamamız gerektiğini, bana kalırsa kimse bilmiyor. Hepimiz el yordamıyla öğreniyoruz. Buradaki en önemli nokta, başkasının hatalarından ders almak sanırım. Buyurun insanoğlunun en zayıf noktalarından birine. Çoğumuz, illa, her şeyi kendimiz deneyimlemek isteriz ya malum. Halbuki iç savaş ortamında neyi deniyorsun? Öğrendiklerin hayati bir önem taşıyor. Yalnız yürüme, o kadar!

Yalnız yürüyemiyor olsak da, yalnız köpek gezdirebiliyoruz gibi görünüyor. Parklar, sabah, öğle, akşam, her daim, köpeklerini gezdiren insanlarla dolu. Yanında can yoldaşı köpeğin olunca, yalnız sayılmıyorsun muhtemelen. Bu şekilde dışarı çıkmada bir sıkıntı olmayacak ki, herkes son derece rahat bir şekilde davranıyor.

İç savaşta, havai fişek de atabiliyoruz ama ben buna çok karşıyım. Daha bomba sesini tam ayırt edemiyorum. Zaten, kendini Ekim zanneden Haziran ayı sayesinde, gök gürültüsü eksikliğini hiç hissettirmiyor. Gelen ses, yıldırım mı, havai fişek mi, bomba mı derken, insanı ilk etapta bir endişe alıyor açıkçası. Üstelik iç savaştayız, neyi kutluyorsunuz diyecekken, hemen akabinde, kim bilir ne kadar zaman öncesinden planlanan düğünler veya farklı kutlamalar olabileceği geliyor aklıma. Hayat devam ediyor haliyle bir taraftan, her şey de askıya alınamayabiliyor sanırım. Empati ve sempati ikilisi hususunda tavan halinde olsam da, yine de havai fişeklere karşıyım. Kutlamalar fişeksiz olsun taraftarıyım. Eminim, son kararım.

Bu arada sürekli park, bahçeden bahis ettim. Belirtmeden geçemeyeceğim enteresan bir durum var. Donetsk, parklar şehri diye biliniyor. Gül ise, şehrin sembolü olarak kabul ediliyor. Hatta, buradaki parklardan birinde (Forged Figures Park) demirden bir gül heykeli de var. Her yer park, bahçe ve tüm o park ve bahçelerde de çeşit çeşit gül ve envai çeşit bir sürü çiçekler mevcut. Belediye hem çim, hem de çiçeklere bakmaya devam ediyor, hatta hiç durmadılar diyebilirim. Takdir etmemek mümkün değil. Dün, otelin önündeki alanda çimler kesiliyordu mesela. Geçen hafta da, yoğun yağış altında bile ihmal edilmemesi gereken önemli bir iş olacak ki, yağmurluğunu giymiş bir belediye görevlisi, güllerin olduğu alandaki toprağı havalandırdı saatlerce. Haberleri takip etmesek, sıradan bir ülkede, sıradan bir gün yaşıyoruz denebilecek kadar normal görüntüler ve olaylar. Demek ki neymiş, iç savaşta, bahçe bakımını da ihmal etmiyormuşuz. Psikolojik olarak yardımı da çok fazla üstelik, her şey yolunda mesajı veriyor. Anlayacağınız, iç savaşta olabiliriz ama çimlerimiz bakımlı, güllerimiz şahane. Haberiniz olsun.