İç savaştayız, birtakım kayıpların olması beklenti dahilinde ve maalesef artık normal geliyor. Zira tarafların hepsi silahlı. Haberlerde, şu kadar insan öldü, bu kadar insan yaralı şeklinde bilgiler veriliyor. Bir takım sayılar. Her gün yenilenen ama hiç bitmeyen sayılar. Üstelik korkarım daha çok birikecek, birikecek ve daha sonra, bir ara hepsi birer istatistik olacak. Çirkin ve kanlı bir istatistik. Zaman zaman, tüm bu haberler, bize de, sadece birer sayıdan ibaret gibi geliyor. Sayılar ile doğru orantılı, haberin yarattığı hüzün de büyüyor. Ama aslında, hepsi birer insan, hepsinin birer ailesi, sevdikleri, dostları, arkadaşları, onu merak eden, arayıp soran, onun için üzülen, gözyaşı döken tanıdıkları var. Hepsinin, hikayesi, hayalleri, umutları, sevdikleri yemekler, planladıkları tatiller, görmek istedikleri yerler, sevdikleri kadınlar veya adamlar ve daha yapacak çok işleri var.
Üç gün önce, yine sayılar ile ifade edilerek verilen bir habere denk geldim. Pazar gecesi, geç saatlerde, Rus "bir" kameramanın hayatını kaybettiğini öğrendim önce. Çeşitli kaynaklardan, aynı haber verilip duruyordu. "Bir" kameraman, görevi başındayken, haber yaparken öldü. Sabah kalkınca, güne, bu haberin detayları ile başladık. Artık bir ismi vardı kameramanın, bir de fotoğrafı. Görür görmez, otel misafirimiz olduğunu anladım. Bir sayı değildi artık benim için, sadece bir isim ve soluk bir fotoğraftan da ibaret değildi üstelik. Sabahları kahvaltıda karşılaşıp selam verdiğim, gün içinde ara sıra restaurantın terasında rast geldiğim, sabahtan bir habere gitseler, döndüklerinde, "hah tamam, sağ salim döndüler, kadro tamam" dediğim, akşam yemeklerinde denk geldiğim insanlardan biri. Anatoly Klyan'dı hayatını kaybeden o "bir" kameraman. Anatoly'nin kendisi haber oluvermişti bir anda. Kahvaltıda bulunan herkes ile beraber, TV'de onun gidişi ile ilgili yapılan haberi izledik sessizce. Olay esnasında yanında bulunan, o da otelimizin diğer bir misafiri olan, gazeteci arkadaşı, olayın nasıl geliştiğini anlatıyordu üzgün bir şekilde, arkada olayın görüntüleri. Haberde gereğinden fazla tanıdık vardı. TV, başka bir habere geçtiğinde, senkronize olamadık, aynı hızda değildik haber kanalı ile. Kendi haberimizde takılı kaldık uzun bir müddet. O sebepten olacak, diğer haberin başlaması ile beraber, TV önünden sessizce dağıldı herkes.
Senelerce otellerde çalıştım. Hali hazırda aktif olarak çalışmasam bile, sonuçta, bu iş ile halen oldukça iç içeyim. Donetsk'te yaşıyor olmamın sebebi bile bir otel. Oteller, misafirlerini sadece başka bir otele kaybetmeli ya da misafirler, otelin bulunduğu yerdeki işleri bittiği için, kendi istekleri ile otelden ayrılmalılar. Oteller, misafirlerini öldükleri için kaybetmemeli. Hele gayet sağlıklı iken, iç savaşta, haber yapmak adına, çocuklarını görmek ve evlerine dönmek üzere çağrıda bulunmak için, askeri bir üsse giden anneler ile dolu bir otobüsün içinde, açılan ateş sırasında hiç kaybetmemeli.
Otel misafirimiz olan ve uzaktan da olsa, az da olsa tanıdığım, işini yaparken can veren, Anatoly Klyan. Umarım, huzurla dinleniyorsundur. Kendi adıma çok üzgünüm.
Üç gün önce, yine sayılar ile ifade edilerek verilen bir habere denk geldim. Pazar gecesi, geç saatlerde, Rus "bir" kameramanın hayatını kaybettiğini öğrendim önce. Çeşitli kaynaklardan, aynı haber verilip duruyordu. "Bir" kameraman, görevi başındayken, haber yaparken öldü. Sabah kalkınca, güne, bu haberin detayları ile başladık. Artık bir ismi vardı kameramanın, bir de fotoğrafı. Görür görmez, otel misafirimiz olduğunu anladım. Bir sayı değildi artık benim için, sadece bir isim ve soluk bir fotoğraftan da ibaret değildi üstelik. Sabahları kahvaltıda karşılaşıp selam verdiğim, gün içinde ara sıra restaurantın terasında rast geldiğim, sabahtan bir habere gitseler, döndüklerinde, "hah tamam, sağ salim döndüler, kadro tamam" dediğim, akşam yemeklerinde denk geldiğim insanlardan biri. Anatoly Klyan'dı hayatını kaybeden o "bir" kameraman. Anatoly'nin kendisi haber oluvermişti bir anda. Kahvaltıda bulunan herkes ile beraber, TV'de onun gidişi ile ilgili yapılan haberi izledik sessizce. Olay esnasında yanında bulunan, o da otelimizin diğer bir misafiri olan, gazeteci arkadaşı, olayın nasıl geliştiğini anlatıyordu üzgün bir şekilde, arkada olayın görüntüleri. Haberde gereğinden fazla tanıdık vardı. TV, başka bir habere geçtiğinde, senkronize olamadık, aynı hızda değildik haber kanalı ile. Kendi haberimizde takılı kaldık uzun bir müddet. O sebepten olacak, diğer haberin başlaması ile beraber, TV önünden sessizce dağıldı herkes.
Senelerce otellerde çalıştım. Hali hazırda aktif olarak çalışmasam bile, sonuçta, bu iş ile halen oldukça iç içeyim. Donetsk'te yaşıyor olmamın sebebi bile bir otel. Oteller, misafirlerini sadece başka bir otele kaybetmeli ya da misafirler, otelin bulunduğu yerdeki işleri bittiği için, kendi istekleri ile otelden ayrılmalılar. Oteller, misafirlerini öldükleri için kaybetmemeli. Hele gayet sağlıklı iken, iç savaşta, haber yapmak adına, çocuklarını görmek ve evlerine dönmek üzere çağrıda bulunmak için, askeri bir üsse giden anneler ile dolu bir otobüsün içinde, açılan ateş sırasında hiç kaybetmemeli.
Otel misafirimiz olan ve uzaktan da olsa, az da olsa tanıdığım, işini yaparken can veren, Anatoly Klyan. Umarım, huzurla dinleniyorsundur. Kendi adıma çok üzgünüm.
Anatoly Klyan
Anatoly Klyan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder